نامه سرگشاده سهیل عربی به مناسبت پایان اعتصاب غذا / تصاویر

خبرگزاری هرانا – سهیل عربی، زندانی عقیدتی محبوس در زندان اوین اخیرا به حدود دو ماه اعتصاب غذای اعتراضی خود پایان داده است. او در روزهای گذشته به بند ۳۵۰ زندان اوین که محل شناخته شده نگهداری زندانی سیاسی است منتقل شد. آقای عربی به مناسب این جابجایی و پایان اعتصاب غذای خود نامه ای نوشته است که در ادامه میخوانید.

به گزارش هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، سهیل عربی، زندانی عقیدتی محبوس در زندان اوین که از مردادماه سال جاری اعتصاب غذای خود را در اعتراض به آزار و اذیت خانواده و پرونده سازی های دستگاه امنیتی و همینطور جلوگیری از آزادی به موقع خود آغاز کرده بود مدتی پیش پس از ۵۲ روز اعتصاب با وعده مساعد مسئولین به این اعتراض پایان داد.

آقای عربی در اواخر هفته گذشته به بند ۳۵۰ زندان اوین که محل نگهداری زندانیان عقیدتی است منتقل شد. این انتقال و اجرای اصل تفکیک جرایم با استقبال آقای عربی روبرو شد.

این زندانی عقیدتی به همین مناسبت با نگارش نامه ای سرگشاد به مناسبت پایان اعتصاب غذای اعتراضی خود و همینطور استقبال از اجرای اصل تفکیک جرایم واکنش نشان داده است.

در این گزارش همچنین جدیدترین تصاویر سهیل عربی منتشر می شود که به وضوح نشان دهنده تاثیر اعتصاب غذای طولانی او در مقایسه با شرایط پیش از اعتصاب است.

متن کامل نامه سهیل عربی را به نقل از هرانا در ادامه بخوانید:

ما تا رسیدن به بی مرگی امید هر روز مرده ایم

به خانه (بند ۳۵۰ اوین) باز گشتم

موقتا اعتصاب غذایم را شکستم،پیروز شدیم ،موقتا اعتصاب غذایم را شکستم.

سلام مادر ،بازگشت به بند ۳۵۰ آنقدر مرا خوشحال کرد که حتی آزاد شدن از زندان هم برایم اینقدر خوش آیند نبود.

دیگر نگران نباش به خاطر تو و به این دلیل که هیچ چیز به جز اشکهای تو مرا نمی تواند بشکند پس از مشورت با اساتید و دوستانم عبد الفتاح سلطانی ،اسماعیل عبدی و آرش صادقی عزیز موقتا به اعتصاب غذایم پایان دادم.

شادم و شاد باش ! باور کن هیچ جای دنیا را به اندازه اینجا و آدمهایش دوست ندارم .

من بی لنز ناب زیستن نتوانم

بی قلم کشید بار تن نتوانم

خرسند از آنم که بازجو گوید

هشت سال دیگه حبس بکش و من می توانم

من نمی توانم در جامعه ای زندگی کنم که افرادش در برابر ظلم و جنایت سکوت می کنند.

نه زندگی کرده ایم که از مرگ بترسیم

و نه آزادمان گذاشتند که از زندانهایشان هراسی داشته باشیم.

بسیاری از انسانهای بیرون از زندان گمان می کنند که زنده اند اما تا روزی که در بند ۳۵۰ باشم نه اعتصاب غذا میکنم و نه درخواستی از مسئولان جمهوری اسلامی خواهم داشت و حتی به بازپرسی هم نخواهم رفت.

مزدورانی چون صلواتی و مقیسه شایسته آن نیستند که قاضی من باشند ، روزی در یک دادگاه علنی محاکمه می شوم و قضاتی عادل مرا برای ساعتها وقتی که گذاشتم تا به قصد روشنگری مقاله بنویسم و ترجنه کنم و عکس بیاندازم تقدیر خواهند کرد.

گمان می کنم زندگی در اتاق هشت درکنار قهرمانهایی چون اسماعیل عبدی ، آرش صادقی بهترین پاداش برای خوب زیستتم بوده است.

به خودم افتخار می کنم ، سختی های بسیاری کشیدم که به لجن تن در ندهم و حافظ شرایط موجود نشوم.

بزرگترین درسی که در دانشگاه اوین آموختم این بود که آنچه ما را نکشد باعث قدرتمند تر شدن ما خواهد شد.

چهار سال حبس ،دو سال زیر حکم اعدام بودن و پنجاه و دو روز اعتصاب غذا چنان قدرتی به من داده است که دیگر از هیچ چیز نمی هراسم.

با قدرت بیشتر به مبارزه ادامه می دهم و از تمام انسانهایی که در سرتاسر جهان از من حمایت کردند ممنونم.

به لطف هشتگ ها و حمایت های شما بود که حکم اعدام من شکست و پس از زجر های بسیاری که در بند هفت کشیدم به خانه بازگشتم.

باشد که به زودی سرنگونی این سیستم فاسد را جشن بگیریم .

می بینم آن روزی را که درهای اوین را می شکنید ، ما را از زندان آزاد می کنید و با هم “سر اومد زمستون” می خوانیم.